Vakantie-radio : (30) de vxo

Het vxo-experiment is niet zo simpel als het eruit ziet . Het schema is afkomstig van SPRAT nr 102 en is van de hand van HB9BWY . Hier wordt de inwendige oscillator van de TCA440 gebruikt om deze VXO te maken . De noodzakelijke terugkoppeling gebeurt hier tussen een collector en een basis van een verschilversterker . Daardoor staat de zelfinductie ( blauw blokje op de foto) op een DC niveau van ca 2 V en deze staat daardoor ook op de anode van de varicap ( zwarte glazen behuizing met een wit ringetje).Omdat de varicap in sperzin moet aangesloten worden moet deze langs de kathodekant dus al hoger zijn dan 2V .Maar daarover later meer .
Verder heeft elk component een duidelijke invloed op het gehele gebeuren .Kortom gezegd is het zo dat hoe groter de zelfinductie , hoe groter de " span" wordt van het bereik ,maar ondertussen wel in frequentie stijgt .Daarbij moet de capaciteit die in serie staat met deze zelfinductie zo klein mogelijk zijn om de laagst beoogde frequentie te halen . De condensator die aan de andere kant van het kristal staat ( en daardoor ook aan de collector ) doet het totale bereik ook verschuiven naar beneden toe ,maar tevens neemt de " output" af van de oscillator wat zekers te begijpen is .

Het enige dat wat licht bracht op deze zaak is bij elke stap dat ge verandert , telkens notitie nemen en daaruit de juiste besluiten trekken . Nog wat opmerkingen .
Er staan twee xtallen parallel om het bereik te vergroten , ik heb niet getest met slechts één xtal. Ik heb nu een kleine 10kHz. Het spoeltje staat nog met te lange poten op twee soldeerpennen , dit om gemakkelijker te kunnen experimenteren .Het frequentieverloop is niet -lineair , misschien kan dit later nog opgelost worden maar is nu niet mijn zorgekind.